Soms zit je in een situatie bijvoorbeeld met bepaalde mensen waarvan je echt geen idee hebt hoe je daar uit moet komen. Een dominante collega die duidelijke zijn/haar mening overal neerlegt, een buurvrouw die blijft klagen over die veel te grote boom in je achtertuin, maar ook van die minder duidelijke situaties. Meer voelbare. Er wordt bijvoorbeeld niet gezegd wat er aan scheelt, of juist wel. Maar je ´voelt´ dat het ergens anders over gaat, dan het probleem wat er wordt geschetst. De reactie is namelijk pittiger/koeler/onvriendelijker dan je zou verwachten als het echt over dat kleine dingetje zou gaan. Ken je dat? Heel vaak gaat het in zulke gevallen niet over dat inhoudelijk dingetje over iets dat je niet geregeld hebt/vergeten bent/ etc. Vaak gaat het over een dieper liggend gevoel.
Een ‘simpel’ voorbeeldje:
Stel dat een collega van je de taak heeft wekelijks bepaalde zaken uit te zoeken. Jij ben afhankelijk van deze input, je moet hier vaak lang op wachten waardoor je zelf in de knoei komt met de rest van je werk. Je hebt dit al een keer heel duidelijk aangegeven dat dit niet de bedoeling kan zijn. Je collega heeft voor jouw gevoel weinig haast met het afronden van deze taak, dus je besluit om deze taak er zelf maar even bij te doen, gaat toch veel sneller, maar helaas is dit niet de eerste keer, en waarschijnlijk ook niet de laatste! Je meldt (wat geïrriteerd) bij je collega dat jij de taak al hebt afgerond. Je frustratie wordt er echter helaas niet minder van, sterker nog, je vindt dit echt bloed irritant! Moet je hier nu álles alleen opknappen?? De spanning loopt op tussen jullie.
Een voorbeeld van een conflict(je). Hoe zou jij dit oplossen en waarom?
In zo’n situatie vraag ik me altijd af, wat is er nu daadwerkelijk aan de hand? Tuurlijk als we er simpel naar kijken; iemand houdt zich niet aan de afspraken, dat is niet de bedoeling, daar mag (moet?) je elkaar op aanspreken. Punt. Kijk je dieper dan gaat het mij juist om het smeulende conflictje tussen de twee collega’s dat je kunt voelen en dat keer op keer gevoed wordt met nog meer negatieve associaties, voorbeelden en ‘zie-je-wel’s’. Een vuurtje dat steeds groter en explosiever kan worden en dat mogelijk bijvoorbeeld buitensluiting van een collega tot gevolg kan hebben, ‘bondjes’ en ‘kampen’ op een afdeling. Want problemen beginnen vaak met ‘kleine’ dingetjes.
Wat ontbreekt hier in de situatie? Wat gebeurt er in het contact tussen de collega’s? Stel dat we naar hetzelfde verhaal zouden kijken, maar dan vanuit het perspectief van de collega…
Stel dat je de taak hebt om wekelijks bepaalde zaken uit te zoeken. Je collega is afhankelijk van deze input en deze heeft al een keer heel duidelijk aangegeven dat door jouw tempo zijn/haar werk in de knoei komt. Super vervelend, maar jij bent ook geen superman/woman. Je doet echt enorm je best, maar het is gewoon een lastige taak waar je altijd weer tegenop ziet en af en toe komen er ook gewoon andere spoed dingen tussendoor. Je collega heeft dit werk in het verleden ook gedaan. Je voelt aan alles dat het niet zo veel uitmaakt hoe jij het doet, het is toch nooit goed genoeg volgens deze collega (‘ik deed het altijd zo’).Tot je verwondering neemt je collega deze taak soms opeens van je over zonder dit te overleggen. Op zich zou je dit prima kunnen vinden, maar je hebt er toch een vervelend en onbestemd gevoel bij, ook al is het zacht uitgedrukt niet je favoriete taak van de week. Je voelt je beoordeeld door je collega en dit komt je prestaties ook niet echt ten goede. Je merkt dat je op je tenen gaat lopen en deze collega zo veel mogelijk begint te vermijden. De spanning loopt op tussen jullie.
Maar wat is een aanvliegroute voor een oplossing? Een van de aanvliegroutes wat mij betreft is; mildheid. Niet zozeer dat je de context moet vergoelijken, maar wel de manier waarop je SAMEN naar een oplossing gaat zoeken. Wat zou er gebeuren als je eens naar de collega zou kijken, alsof het je beste vriend is? Hoe zou je dan het gesprek aan gaan? Nogmaals, de context mag benoemd worden, maar de manier waarop kan vaak milder en meer vanuit verbinding en ‘samen’. En dus: Milder naar jezelf (minder ‘ik moet alles kunnen/alleen doen/me bewijzen’) en daardoor ook milder naar de ander. Het gevaar is namelijk dat de een zich ‘beter’ of juist ‘ondergeschikt’ gaat voelen dan de ander. En zoals je hopelijk uit het voorbeeld hierboven haalt, brengt dat geen oplossingen. Beiden doen dingen niet handig, én beiden hebben gelijk.
Meer weten of herken je dit soort zaken en kan je er wat hulp bij gebruiken om hiermee om te gaan? Mail me gerust!